We hadden besloten de tocht van Antoine naar Gent in twee stappen te doen, zodat we de plaats Oudenaarde ook nog aan konden doen. We moesten door de plaats Doornik. Hier ga je door een versmalling wat geregeld wordt door stoplichten. En dan komt de Franse taal weer om de hoek kijken. Hun Frans is moeilijker te verstaan, dan in Frankrijk. Een soort steenkolen Frans. Dat klopt ook wel, want we zitten hier in het oude kolenmijn gebied van België. Wat waren we blij dat we in het NederLands sprekend gebied terecht kwamen. Bij de laatste Franstalige sluis moesten ze ons M.E.T. Nummer nog weten, dat we in Maastricht gehad hadden. Dat redde ons weer , om verder te mogen. Bij de volgende sluis, moesten ze onze Vaarvignetten zien, die we de dag ervoor via internet aangevraagd hadden, speciaal voor de Vlaamse gedeelte. Zo zie je maar weer, dat België buiten de taal, ook met de vaarregels nog erg verdeeld zijn. In Oudenaarde heb je een hele aparte ophaalbrug, die met vier zware hydraulische peilers opgetild wordt naar 6,50 meter. Het hele proces neemt nogal wat tijd in beslag, voor zowel de schippers als het auto verkeer.
Al vroeg in de middag stond de brugwachter/ havenmeester klaar voor ons, om de fiets ophaalbrug naar de haven, te openen. Een zeer mooie haven, nog niet eens klaar, maar voor ons een geweldige plek in een nieuwe wijk van Oudenaarde. We werden van harte verwelkomt, met een boekje met activiteiten en een platte grond van het dorp en de omgeving. We maakte er goed gebruik van en bezochten het centrum. Annemieke had een afspraak in het centrum gemaakt met een apotheker, en die man zat gewoon op haar te wachten. Echt druk was het niet op de markt, maar ja, wat wil je op dinsdag middag . Dan werkt toch iedereen. Nog even een stukje lopen voor een supermarkt, en zo kwamen we aan boord met alles wat we nodig hadden. Het was weer een bijzondere dag .