We varen dit jaar al, voor het ontbijt. De motor krijgt zo in alle rust een aanlopie naar zijn bedrijfs temperatuur, alvorens die aan het werk gaat. Dit vindt de motor veel prettiger. Het is een laat werker. De scheepvaart drukte is te vergelijken met op de Gelderse Ijssel. Ongeveer ieder kwartier een vrachtschip, maar vooral geladen met zand en grind. Een enkele olieboot of container schip er tussen door. De Maas is goed bevaarbaar. Zeker 1 tot twee meter dieper dan de Ijssel. Steeds gingen mijn gedachten weer naar die enorme overstroming van 2021, toen de Maas en de Geul na een regenbui uit zijn voegen barstte en complete tuinmeubels, sanitair, caravans en koelkasten richting Noordzee stuwden. De oevers van de Maas staan weer vol caravans , bootjes, tenten en subplanken . Bij de volgende stortbui is het weer bingo.
Bij de sluis van Sambeek trof ik net een Duits jachtje aan. Hij had ze eigen niet aangemeld bij de sluis. Door in meervoud te praten , begreep de sluiswachter dat we met zijn tweeën waren, en kregen direct de stuurboord sluis voor ons tweeen . 142 meter lengte , 16 meter breed en bijna 4 meter omhoog , en dat voor twee bootjes. Als je nagaat dat er nu rond de 80 m3 water per seconde door de Maas vloeid, houden we 113 seconden het water op , om uiteindelijk weer door te vloeien. En dat allemaal zonder pompen of andere energie. Alleen om de deuren te openen en te sluiten kost energie. Toch een mooi systeem eigenlijk, dat in de tijd van Napoleon al uitgevonden was.
De Leukerplas vroeg even wat aandacht. De oude doorvaart was niet meer. De plas was in ontwikkeling. Vrachtboten voeren af en aan om zand op te halen, voor de huizenbouw, de betonbouw , de stratenbouw en het zandbakje voor onze kleinkinderen . Zo ontstaan er nieuwe plassen en ontstaat recreatie en nieuwe natuurgebieden. De kaart was nog niet bijgewerkt, maar dat duurt ook nog wel even. We zochten een plekje achter de hoge bomen, en lieten het anker zakken. Ik had veel te veel ketting gegeven en bleef daardoor behoorlijk op 1 plek liggen . Volgende keer de streepjes op de ketting telling die iedere 5 meter een teken geven.
Annemieke kon de warmte niet meer aan en zocht met regelmaat de koelte van het water op. We hadden alles aan boord, alleen was het brood op. Dan maar zelf brood bakken. En zo kregen we ons eerste broodje van dit jaar van eigen makelij . Het nadeel is dat het hele schip ruikt naar brood, het voordeel is, je eet maar de helft van het aantal wat anders eet. Het valt toch wat zwaar.