In Compiegne lagen wij aan de Oise met de boot en Kees en Bregda hadden de haven opgezocht om te kunnen douchen. Wij kunnen dat gelukkig aan boord doen.
We moeten wel op onze watervoorraad letten,vooral omdat de meter niet zuiver werkt.
Ik informeerde Kees dat we zouden vertrekken, zodat zij ook in actie zouden komen. Een jacht voor ons was al eerder vertrokken in dezelfde richting. Het zou mooi zijn als we gezamenlijk in de sluis kunnen, want de sluizen richting het noorden worden steeds groter en ook de schepen worden steeds groter. Hier zie ik al weer schepen van 1500 ton voorbij gaan. Hoe groter de schepen hoe kleiner hun vaargebied.
Bij de eerste sluis was onze buurman ons voor en had het geluk dat hij gelijk geschut kon worden. Wij moesten wachten tot de sluis weer leeg terug geschut was. Kees was langszij gegaan bij een vrachtvaarder. Deze man was samen met zijn vrouw en had rollen staal bij zich voor Parijs. Daarna moest hij naar onder Parijs om graan te laden . Het is nu echt de tijd van graan transport. We hebben meerdere keren langs de kant gezien dat er graan geladen werd. Het brood voor België en Nederland is weer verzekerd voor komende winter.
De tocht verliep voorspoedig. De tunnel gaf al snel groen. Na de tunnel gingen de sluizen weer naar beneden.
Door alle oponthoud zochten we een plekje aan een laadsteiger in het land. We lagen midden tussen de landerijen. De boer naast onze plek was volop aan het werk om een partij championne mest over zijn land te strooien. Om 6 uur was hij klaar, maar zijn buurman was nog lang niet klaar. Die ging tot half één in de nacht door met graan oogsten. Er zat slecht weer aan tekomen. Met een 9 meter breed machine en een gangetje van 5-6 km per uur doet hij gauw 5 ha oogsten per uur. Een veld met mosterdzaad lag er zielig bij. Ook hier was alles al geoogst. De suikerbieten, de mais en de uien konden nog wel even wachten. De graanoogst zag er rijk uit.