We zouden even de tijd nemen om schoonschip te maken, boodschappen te doen, en dan pas op pad te gaan om Vincent bloemen te brengen. De super was vlak bij . 300 meter lopen, net als de bakker . De gebakjes werden , hoe dichter naar Parijs hoe duurder. 5,70€ voor een gebakje is toch wel serieus geld.
We zouden iedere dag iets te vieren hebben. Gisteren was mijn oude schoolkameraad Ton Vollering jarig. Zijn telefoon deed het niet meer, dus konden we hem niet feliciteren, maar we hebben wel een gebakje op zijn verjaardag gegeten. Vandaag was de broer van Kees jarig. Voor morgen hebben we nog niets.
Het was toch weer bijzonder om naar het graf van Vincent te gaan. De vorige keer waren we duidelijk de enige in de kerk en in het dorp, om het verleden van Vincent te ervaren. Nu kwam de ene bus na de andere vol met mensen . Met begeleiding met een bordje , zodat hij of zij hun groepje mensen niet kwijt zouden raken. Ik had wat bloemen geplukt langs de weg en er een bosje van gemaakt. Kees kwam op de fiets met een flesje, en zo had ik een mooie bos zomerbloemen op de zerk van Vincent geplaatst, toen er net even niemand bij zijn graf stond. Binnen de kortste keren stond er weer een groep Koreanen of Amerikanen bij zijn graf, en die maakten allemaal fotos van zijn zerk met mijn bloemen. Ik sprak er een paar, en die waren speciaal voor Vincent , uit Amerika naar hier gekomen, om zijn verleden te proeven. Ze verbleven hier een poosje en gingen ook zijn schilderijen na schilderen.
Wij grepen nog even de kans om in het Hotel waar Vincent de laatste maanden van zijn leven verbleef, een lunch te gebruiken. De sfeer ging terug naar 29 juli 1890, toen Vincent twee dagen daarvoor zichzelf trachtte te doden met een pistoolschot door zijn borst. De tafels en de stoelen waren nog het zelfde, de vloer was nog het zelfde. Zijn kamertje was nog te bezichtigen. Alleen zat er nu een duidelijk commercieel tintje aan.
Voor ons een dag om niet te vergeten.
Om drie uur waren we klaar voor vertrek richting Cergy. Daar namen we plaats aan een steiger buiten de haven. Prima plek voor een prima prijs. Blij dat we aan de buitensteiger liggen. Het scheen binnen in de haven zeer ondiep te zijn.
De haven is een beetje Saint Tropez achtig ingevuld, met allerlei appartementen en restaurantjes eromheen.
Hier gebeurt het, hier komt men tezamen om te eten, te drinken en te praten.
Tot diep in de nacht.
Hoe zou dat morgen zijn in Parijs.