Het was nog donker toen ik Djipsy aan het uitlaten was. Je merkt dat het najaar eraan komt. Het wordt al later licht , en het is s’ochtends en s’avonds al weer tijd voor een vest of trui.
We wilde met schemer weg. Het was nu om 6 uur nog donker, toen we los gingen van wal en moorings.
De wind floot door de bergen heen, wat ons het idee gaf dat er veel wind stond. Uit ervaring weten we, dat er rond bergen veel wind kan staan, en een paar mijl verder wind stilte.
Zo ook nu. We hesen de zeilen in een rustig kommetje, en toen we eenmaal goed en wel op zee waren viel de wind nagenoeg weg.
We hadden gekozen voor een overtocht, om op zo een manier 2 vaardagen uit te sparen.
Wel een tocht van ruim 70 mijl.
De wind hielp gelukkig mee, om snelheid in het schip te houden, en zo kwamen we na 11,5uur varen aan in porto Andora.
Eerst even tanken, en de bediende was zo vriendelijk zijn broer , die mooringman was ,op te roepen voor een plekje.
Met wat hulp van een rubberboot tegen het verleieren, lagen we keurig tussen de strijkijzers (speedjachten).
Wat achteraf, maar goed zicht over de haven en een wandelpromenade op de kade.
Tijd voor een biertje , na zo een oversteek.
Al zittend in de kuip kan je van alles aanschouwen. Mensen lopen langs, wijzen en kijken naar dit vreemde schip, en een enkele durft vragen te stellen.
De buurman vond het tijd te gaan douchen. Op zijn achterdek stond hij daar ,met zijn witte billen, alsof hij thuis was. Een moeder en dochter aan de overkant waren al net zo makkelijk. Zij stonden zich op de steiger , met slang en zeep uitgebreid te douchen. En niemand stoorde zich eraan.
Onze buurvrouw zat op het trapje van haar zwemplateau met scheerschuim en scheermes haar benen van de aangegroeide baardgroei te ontdoen.
Een kwartier later vertrokken ze ,met veel lawaai , in hun Masarati .
Een dame loopt langs, met haar ‘binnenzak pikkenees ‘ en en tasje met slange motief.
Jonge meiden in super minirok maken foto’s, van de ondergaande zon, en van elkaar.
Onderweg zien we badkleding aan de waslijn hangen, wat niet veel veel voorstelt. Een touwtje met twee stukjes kleding , niet groter dan een twee euro muntstuk. We weten niet of het bovenstuk of onderstuk is.
Langs deze kust , met plaatsen als St.Tropez, Cannes, Antibes, Monaco, San Remo en Andora, hoort het ‘gezien en gezien ‘worden tot de normaalste facetten van het leven.
En wij, zoals velen, genieten hier uiteraard van.
Vanavond toch maar even het dek van al het doffe zout ontdoen, zodat we morgen glimmend in Monaco aan komen.