De dag ervoor waren de plannen al gesmeden, hoe we Belgrado zouden bezoeken. We zouden over de boulevard wandelen naar het centrum.De afstand was 6 of 10 km. We zeiden 6 ,maar we liepen er 10. Het park rondom de boulevard, werd gebruikt voor recreatie doeleinden. Voor concerten tot kermiskramen, van fietsverhuur tot casino.
Het was ook een leefgebied voor zwerfhonden. Zo liep er op een gegeven moment een hond met ons mee. Na een half uur liep hij er nog. We hadden hem geen eten gegeven, niet geaaid, alleen ‘over’hem gesproken.
We moesten een drukke verkeersbrug over de Save nemen, om aan de andere oever te komen.
Puk ,de zwerfhond kon goed trappen lopen, en bleef ons volgen. We konden schreeuwen , wijzen, en zeggen dat hij weg moest, niets hielp. Uiteindelijk hebben we op de Servische manier afstand kunnen nemen van Puk.
Op zoek naar de politie, waar we ons in moesten klaren. Een vriendelijke heer en dame, gaven alle medewerking. Andre en Miranda werden gelijk uitgeklaard , en de papieren werden in orde afgeleverd. Dit ging anders als we gewend waren.
De ruïne boven op de berg werd bezocht. Het verleden had hier zijn sporen nagelaten. Met het tonen van geschutseenheden,uit de middel eeuwen, eerste en tweede wereld oorlog ,en de laatste oorlog uit 1999, probeerde ze te tonen, waarmee door de jaren heen gevochten werd. Sommige voertuigen hadden meer weg, van zandschuivers en shovels, als van een tankeenheid.
Gelukkig is het verleden tijd, en is het park nu een speelplaats voor kinderen, en een plek voor verliefde stelletjes.
We wandelden over de promenade, dwars door het centrum van Oud Belgrado. Er stonden volop kraampjes met van alles en nog wat. Complete openlucht schilderijen exposities. Leuk voor een toerist om daar te wandelen.
De andere kant van deze fleur, zijn de bedelaars, die je op meerdere plekken tegen komt. In Boedapest kwamen we een bedelaar tegen, krom, een scheef voetje, en een stok om overeind te blijven. Een uur later liep hij ons voorbij in de markthallen , zonder ondersteuning van zijn stok, en een recht voetje.
Vandaag liepen we bij de Sava kerk. Een meisje van pakweg 15 jaar met een baby in haar armen,stond er te bedelen. Graag wil je hier meer van weten.
Wat we ook probeerden, de taalbarriere bracht ons niet verder. Haar kleding en uiterlijk zagen verzorgt , of was dat camouflage?
We hebben schrijnende gevallen gezien, maar ook van jongens die met een stuk brood en een fles drank om geld kwamen vragen. Bedelaars doen geen kwaad. Ze zijn er. Overal. Ze dringen zich niet op. Het is aan jouw,om te bepalen of je op hun vraag reageer.
De belangrijkste gebouwen werden door ons bezocht. Veel stond er nog in de steigers. We vroegen ons wel af, of dit nog een restant was , van de laatste oorlog.
Voor ons was moeilijk te zeggen of deze stad nog schade had van de beschietingen.
De trauma’s zijn er nog.
Miranda en Dre ,liepen terug,om maar genoeg kilometers in hun benen te krijgen voor de 4 daagse.
Wij namen de taxi, die blij met ons was. Anders was het achter aansluiten in de rij taxi,s voor een ritje.
De wandeltocht nam wat meer tijd in beslag dan gepland, waardoor zij een gedekte tafel vonden.
