Het geronk van een scheepsmotor deed mij versneld uit bed gaan. In de verte kwam een opduwer met 8 bakken voor zich. 1×2 en 2x 3 bakken. Snel de hond op de kant, motor dag klaar maken , en achter die dikke jongen aan. De sluis lag namelijk 20 km verder, en het is wel prettig om samen te schutten. De afstand tot het schip liep steeds verder uit. Bij de sluis aangekomen lag hij al op mij te wachten. Ik had de sluis ,via de marifoon, gelukkig op tijd benaderd, zodat ze netjes op mij wachten om te schutten, zoals dat hoort.
Omdat hij 8 bakken had en geen 9,was er nog precies ruimte voor ons. De rest van de 310 meter lange sluis en 34 meter breedte ,werd door dit monster in beslag genomen.
De rest van de dag is hij in de buurt gebleven, omdat hij zijn koppel naar 2×4 omgebouwd had.
Het uitklaren uit Servië moest in Prahovo gebeuren. Ik verwachtte een deftig kantoor met verdiepingen, zoals in Bezdan , waar we ingeklaard waren. Dit keer was het een hokje op de kant.
Een vriendelijke man , nam ons landvast aan, en een tweede vriendelijke man, die nodig bij een opticien langs zou moeten, hielp me met de afronding van de papier winkel.
Zoals in al dit soort kantoren, stond ook hier de tv aan . Het nieuws liet de enorme overstromingen in Duitsland zien. Het water zou over 3 dagen Bezdan naderen.
Later die dag kreeg ik bericht van Stephanie Martin, uit Regensburg, dat de school van de kinderen van Christoph onder water stond. Ook begint het a.s. maandag opnieuw heftig te regenen.
Voor ons reden om door te varen.
Na Prahovo was het nog 60 km naar Vidin, waar we voor Bulgarije in moesten klaren.
Onderweg begonnen we nog te twijfelen.
We zagen in Roemenië veel meer aanlegsteigers dan in Bulgarije.
Uiteindelijk toch voor Bulgarije gekozen.
Ponton nr 5 droeg de Europese en de Bulgaarse vlag. We meerde aan, maar kwamen al snel tot de conclusie dat we aan een afgesloten ponton hingen.
Terwijl ik weg wilde lopen, kwam er een sleutel aangewandeld, met een Bulgaar .Ik werd keurig naar het kantoor begeleid, en daar stond een man op me te wachten, die in het Duits me te woord stond. Een kwartier later stond ik weer buiten, met alle papieren gestempeld, en een akkoord om te overnachten zonder iets te betalen. De vriendelijke Bulgaren gingen weer snel verder met klaverjassen, want zonder de 4de man , is het wat lastiger.
Een vrouwelijke beambte , die haar dienst erop had zitten, gaf me nog snel in keurig Engels uitleg, hoe Vidin ingedeeld was, en waar de super was, en de bank.
Vrouw en hond kwamen van boord, en een verkenningstocht werd ondernomen.
Toen we aan het eind van het autoloze centrum waren, trok een eettentje onze aandacht.
Het werd een Bulgaars broodje, met Bulgaars bier , en een Bulgaarse schone die het serveerde, en een Bulgaarse schilder ,die de eettent op zaterdagmiddag ,een Bulgaars rose kleurtje gaf. Typisch Bulgaars .
Ook deze stad moet overleven van de eet en drink tentjes, en de banken, waarbij opnieuw er meer tafels en stoelen leeg stonden, dan bezet. Dit komt in Naaldwijk niet voor.
Terug aan boord, is het opnieuw wennen aan het geklots van het water en gestoot van de boot.
Dit stukje Donau is smaller, dus meer stroming.
Verder liggen we heerlijk rustig uit het zicht, want het ponton steekt ver boven ons uit.