De zee was gedeeltelijk tot rust gekomen, nadat wij gisteren een vluchthaven genomen hadden vanwege de hoge golven. In de haven was het rustig, maar als je een paar mijl uit de kust vaart, is het soms heel anders.
Fred en Miranda stonden om zeven uur op de steiger naast de boot afscheid te nemen. Voor hun een lange stranddag, omdat onze bestemming 30 mijl verder was ,dan vanwaar hun vliegtuig de dag erna zou vertrekken.
Zo scheiden onze wegen op de steiger ,een scheiding tussen land en zee.
We hadden een flink eind te varen, en hoopte op gunstige wind. Al gauw merkte we, dat nog niet alle rust was weergekeerd, want het schip ging nog flink tekeer op open zee.
Opeens leek het wel of de mastwortel, met vleugel , wimpel en scheerhout los zat.
Wanneer het schip een zijwaartse beweging maakte ,ging de hele top enorm naar bakboord.
Dit zat niet goed. Bij de laatste inspectie, ruim een maand geleden, hadden we alles nogmaals extra aangedraaid en gecontroleerd .
Door het geschud van gisteren , was de top uit zijn balans geraakt, en stond er nu vallerig bij.
De mast op zee laten zakken was geen optie. Hij moest in tak blijven tot la Spezia, waar we de mast konden laten zakken.
Voor de zekerheid gingen we beiden maar onder de giek zitten. Wanneer zo een stuk hout van meer dan een meter naar beneden komt, en precies op onze terecht zou komen, kon dit reisje wel eens snel afgelopen zijn.
Er gebeurde niets. De uren verstreken, en de wimpel draaide trots zijn rondjes met de wind mee, en de gouden mastwortel blonk nog netjes in de zon, waar het wat scheef.
Plots een harde klap en een plonts.
Het hele gevaarte boven de hommer was naar beneden komen zetten en op het zwaard gepletterd.
De gouden mastwortel viel uiteen, maar de vleugel, met scheerhout en wimpel, verdween met de as naar de diepte van de zee, gelijk een steen.
Annemieke ging het water in , om alle stukjes mastwortel bij elkaar te zwemmen. Als een legpuzzel paste het nog in elkaar, maar was wel kapot.
Een goede timmerman weet hier vast wel raad mee. Een winter klusje voor bij de kachel.
Zo voeren we verder met een kale mast, waar de versieringen van ontbraken. Gelukkig zou over 4 dagen toch alles eraf gaan, wanneer we vanaf Marseille de kanalen weer op gaan.
Na 11 uren varen kwamen we via een smalle doorgang in de haven van La Spezia terecht , porto Verene. Een bijzonder gezellig haventje, met veel toeristische attracties , boulevard met eettentjes, en snuisterijen in de smalle winkelstraat erachter. Heel bijzonder was de ligging van de kerk, op een berg die zicht bood over de hele zee. Met een lange brede trap kon je het kleine kerkje betreden, waar zojuist een groen bruidspaar hun trouwerij gehad had.
Toen we in de haven aankwamen, stonden er direct 3 mooringmannen klaar,om me een plek te geven. De harde wind , die recht de haven in woei, maakte het voor mooring gaan niet eenvoudig. Ik wilde het liefst langs de kant blijven liggen. Daar dachten de heren anders over,,want de lege haven zou misschien nog wel eens vol kunnen geraken deze avond. Dan maar op mijn manier.
Ik liet het schip lang de kant lopen, en bond stuurboord achter losvast aan de kant.
Ik nam een mooring aan, en met behulp van een van de heren trokken we het schip via die mooring weer met zijn kop naar de midden, terwijl Annemieke de motor vooruit liet draaien .Ondanks de harde wind, ging het allemaal nogal vlot. Toch wat anders, dan die speedjachten, met dubbele aandrijving, hek- en kopschroeven.Wij doen alles nog met vakwerk.
En dat is net, waarom ze ons schip aan de buitenkant tegen de boulevard aan leggen, en waarom de mensen van ons schip foto’s maken, en niet van dat tupperware monster , wat even later naast mij kwam liggen.
We waren beiden moe van de dag, en voor tienen was het donker aan boord, en de rust was daar.