De wachttijden bij het ‘kanaal van Korinthie ‘, konden oplopen tot 3 uur. We hadden besloten op tijd te vertrekken, zodat de kans van lang wachten zo klein mogelijk was. We namen afscheid van de buren uit Zwolle, die de bus van 7 uur naar de markt van Korinthie namen. Ze zouden zwaaien als we onder de brug door voeren, en we vertrokken. Opvallend waren de vele viskwekerijen, die langs de route in de vele baaien en hoeken gevestigd waren.
Na 2,5 uur varen kwamen we bij de aanleg steiger , die als gevaarlijk omschreven was.
Het viel mee. Het was wel een hoge steiger, maar een kwestie van je ballen wat ophalen.
Ik had de dames naar het kantoor laten gaan voor de financiële afhandeling. Het scheen dat de prijs die bepaald werd, niet te omschrijven was, hoe ze daar aan kwamen. Wanneer deze ladies hun charmes in zouden zetten, kon dat de prijs misschien in gunstige zin beïnvloeden.
Helaas kwam daar weinig van terecht. Een schipper naast ons kwam bijna vloekend even zijn gal spuwen, over het bedrag hij kwijt was voor 5 km tussen 2 walletjes varen.
De historie over dit kanaal zegt veel.
68 voor Chr. liet keizer Nero vele duizenden joodse slaven aan beide kanten van de landengte graven voor een verbinding tussen de Korinthische en Saronische golf . Na zijn dood werd dit gestopt. In 1881 begonnen Franse ingenieurs aan het kanaal, dat in 1893 officieel voor de scheepvaart geopend werd. De huidige zeeschepen zijn te groot voor dit kanaal, wat 25 meter breed is en 8 meter diep. Op veel plaatsen, begint het behoorlijk te vervallen. Omvaren is ongeveer 300 km.
De totale wachttijd was een half uur. Er hangen twee vlaggen half stok. Een rode en een blauwe. Bij rood in top, mag er doorgevaren worden. Ik heb geen rood in top gezien, wel een aandrang via de marifoon ,een beetje op te schieten.
De indrukwekkende hoge wanden, deed me steeds denken aan al die mensen die met een kruiwagen en pikhouweel deze diepte uitgegraven hadden.
Aan de andere kant kwamen we weer op open zee. De zeilen werden gehesen, en we zeilden zo lang als kon. Daar de wind uit een goede richting kwam, besloten we het eiland, Alkionidhes te laten voor wat het was, en gelijk maar de haven aan te doen , die voor een dag later gepland was.
Onderweg, werden we verblijd met 5 dolfijnen naast en voor de boot. Voor de familie de Wit, een nieuwe ervaring, zeker nu ze wat langer rond ons bleven zwemmen.
De haven van Andikiron, lag achter in een baai. Bij het aanvaren van het laatste stukje , nam de wind enorm in kracht toe. De temperatuur, die rond de 39 graden was, voelde drukkend aan, en kwam door de bergopeningen recht de haven in. Die avond was het om 22.00 uur nog 35 graden. De volgende ochtend begon al met 28 graden.
Het is de hele nacht heftig blijven waaien, terwijl wij gelukkig beschut tegen de kade aan lagen.
Die avond waren we plots Djipsy kwijt. Rianne dacht hem te zien lopen op de kade, met kinderen achter haar aan, terwijl wij allemaal aan boord zaten. We gingen met zijn allen zoeken. Uiteindelijk bleek hij het dorp ingelopen te zijn. Wat waren we blij , haar weer binnen te hebben, maar vanaf nu iedere avond aan de lijn.