De visser stond op de hoek van de haven, zijn zojuist gevangen vis te verkopen. Een stukje verder wacht een schoen poetser op zijn eerste klant. Zo is het leven hier aan de boulevard. De avonden zijn overgoten van mensen, die de boulevard gebruiken als sociaal ontmoetingscentrum. De jonge meisjes zijn er, om de juiste vent aan de haak te slaan, of op zijn minst contact te leggen.
De ouderen zitten bezadigd achter een glaasje thee op het terras, het wandelend publiek gade te slaan. En daar lopen wij tussen door. De Turken zijn een sociaal volk. Gaan met 9 man/vrouw tegelijk geld tappen uit de muur. (9tapplekken in 15 meter) .Niet opdringerig, maar wel aanwezig zijn de vele kralen standjes. Je mag kijken, foto graferen, en filmen, en je hoeft niets te kopen.
Die ochtend waren we in de haven gebleven.
De wind van de dag ervoor was nog niet minder.
Zo werd het weer wasdag, en klusjesdag. Alle punten werden weer afgetankt, en de boodschappen voor een week aangevuld.
De middag was bestemd voor een bezoek aan het paard van Troye.
Onze Russische collega’s , die we al een paar keer ontmoet hadden, kwamen er net van terug.
We bestelde een taxi, maar de havenmeester reed zelf ,en ging mee. Hij had nog wat bijverdienste nodig.
Het paard van Troye is een oud verhaal, waarvan vele restanten door de jaren heen al reeds zijn weggenomen.
De plaats Troye, lag op een berg, en is vanaf 3000 voor Chr. tot 800 na Chr. 9 keer opgebouwd, en verwoest geweest. Of door branden, oorlogen of aardbevingen. Het lag langs de handelszee tussen de Zwarte Zee en de Egeische Zee. Verder zou er ook een tinmijn geweest zijn.
Iedere keer dat Troye opnieuw gebouwd is, werd het bovenop de oude stad gebouwd.
Door de jaren heen zijn heel veel schatten , marmere zuilen en mozaïek , door de lokale bevolking , of door schatzoekers meegenomen.
Zo schijnt er in Rusland nog een enorme goudschat te liggen, waar niets mee gedaan wordt.
De Turken hebben het terug gevraagd, maar krijgen het niet, en het wordt ook niet tentoongesteld.
Het paard is nu namaak, maar de opgravingen trekken bussen vol bezoekers, waarbij het verhaal achter het paard en het dorp Troye ,meer te zeggen heeft dan die brokken puin uit de opgravingen.
Terug in de haven , kwamen we onze Russische vrienden weer tegen.
We maakten een afspraak om een biertje aan boord te komen nuttigen.
We hebben het geweten.
We hebben 4 keer geproost op het goede leven, en buikpijn van het lachen gehad.
Toch fijn ,als er een gezamenlijke taal, Engels, is.
De heren waren vanaf 15 juni vertrokken vanuit Rusland. Hebben 14 dagen vastgezeten, voor ze weg mochten van de authoriteiten.
Hun advies, kom nooit met je schip naar Rusland.
Ze varen nu naar Marmare, en blijven daar liggen.
Misschien verkopen ze het schip, en kopen een groter schip, nadat ze bij ons binnen geweest zijn.
Ze zijn in gezamenlijkheid eigenaar van dit zeilbootje, waar er altijd 1, of buiten moet slapen, of wakker moet blijven.
De heren hebben geen onbemiddelde baan, en zijn zeker niet wereld vreemd.
Met Sail Amsterdam zijn ze onze gast, wanneer ze dat willen.
Tegen die tijd is iedereen ons allang weer vergeten.
Toch gaaf deze heren te hebben mogen ontmoeten.