Toen we wakker werden, lagen we een kwartslag gedraaid, met het clubhuis eraan vast. Het bleek dat het huis half los lag aan zijn kabels. Dit alles met een ‘oude wijven knoop’ vast gebonden . Ik attendeerde de beheerder over dit geval, maar die vond het allemaal best. Zo was het aan ons om een lijntje naar de kant te spannen.
De temperatuur was goed, en Andre en Miranda maakte van de situatie gebruik, om een trainingsdag voor de 4 daagse in te lassen. Goed voorbereid liepen ze alvast 25 km. Het onbekende gebied bracht ze tot in moerassen . De zelfde weg terug was hun enige optie.
In het centrum van Backa Palanka ontmoetten we elkaar, en samen liepen we over de markt. Hier werd een scala van producten aangeboden , maar het aantal kopers kwam niet overeen met het aanbod. Met een tas vol groenten en fruit, en 2 nog warme broden reden we terug.
Bij een mega begraafplaats hielden we stil. Hier lagen de dorps bewoners, al vanaf 1900, maar er stonden ook foto’s op familiegraven van mensen die nog rond liepen. Voor ons erg vreemd. Een bloemenzaakje op het terrein deed goede zaken. Zelfs de steenhouder had bedrijf genomen naast zijn klanten.
Met lezen en slapen kwamen we de dag verder door. Die avond wilden we bij het restaurant van de haven gaan eten.
Een ruime tafel werd geserveerd. Een groot blad met 4 verschillende soorten Donau vis smaakte ons goed. Onze Duitse vrienden met de drijvende woonboot, waren naast ons komen liggen, en schoven bij ons aan tafel aan. Zijn Engels bleek niet zo rot, want we konden een goed gesprek met hem voeren. Komt misschien ook omdat hij nu een vriendin bij hem had i.p.v. zijn dochters. Zijn, doel is het 0 punt (kilometerpaal 0) van de Donau ,op foto te krijgen . Dit heeft hij ook in Basel gedaan bij de Rijn. Hij liep nu uit te zoeken, om via de Zwarte zee, een rivier op te gaan door Rusland en Polen . Deze man bevaart de wateren , met een ander doel. Het ontdekken van begin en eindpunten.
Toen we goed en wel ons eten op hadden, kwamen er plots 5 muzikanten achter ons staan. Zij speelde voor ons een aantal oost Europese liederen die voor ons bekent klonken. Een consumptie voor de heren was genoeg als dank. Na ons , speelden ze nog een deuntje bij een andere tafel. Meer keus hadden ze niet, want er waren niet meer klanten.
Het begon enorm te onweren.Een klap ,zorgde ervoor , dat het licht uit viel.
Kaarsjes kwamen op tafel, en de drank vloeide rijkelijk. Ons privé quintet, kwam nog dichter bij ons staan. De snaren van de gitaar jengelde achter onze rug, en de stok van de viool raakte net niet mijn oor. Maar het was wel gezellig.
