De afspraak was om half tien vertrek naar Anserem. Daar was de mogelijkheid om nog eens een flink stuk te gaan kanovaren over de Lesse. De dames bleven aan boord en de heren mochten zich uitleven.
Op de fiets naar de inschrijving. Het was nog redelijk rustig . Een stuk of 10 mensen voor ons. We gingen voor de langste afstand. Die hadden we beiden nog nooit gedaan. Je kan op verschillende manieren naar de plaats van vertrek. Per bus, per auto en per trein. In meerdere gevallen moet je toch nog een keer met de trein. Over drie kwartier zou die gaan en ons naar Houyet brengen, vanwaar onze tocht zou starten. Na drie kwartier stond het perron helemaal vol met mensen. Drie/ kwart stapte uit bij het 12 km punt Gendron. De echte diehards , zoals wij, gingen voor de 21 km.
Bij aankomst op het terrein van de organisatie, werd je in een korte tijd in een kano gezet. We konden zwemmen, dus een zwemvest was niet nodig. Beiden in een één persoons kano. Door de lage waterstand , was het enorm oppassen waar je wel en niet kon varen. Zat je op een kei,dan kon je zo maar omkantelen. Twee oudjes tussen heel veel jeugd. Onervaren jeugd, die in iedere bocht vast zaten. En wij lieten ons rustig tussen de rotsblokken passeren . De een na de ander lag te rollen door het water. Zwempartijen, en de kano door de ondiepte trekken. In een kano klimmen en opnieuw de partner meetrekken het water in. Hier gaan de telefoons verloren , die officieel in een afgesloten emmer moesten zitten die iedereen meekreeg. Uiteindelijk gewoon weer een gave tocht gevaren. Een aanrader voor iedereen, geoefend, of ongeoefend.
Terug in de boot hadden we nog een bezoek aan het” Leffe museum” op het programma staan. De tijd drong en de dames waren nog maar amper van boord gegaan . We wandelde de berg op naar het oude klooster der benedictijnen waar de oorsprong lag van het ozo geprezen gele en bruine goedje, waar hele volksstammen voor gestreden hebben. De eigenaar van het recept was de koning. En dat waren de benedictijnen. Tot ook zij op uitsterven na waren en het recept met de laatste benedictijn verkocht werd aan een slimme brouwer uit Twente. Het bruine en gele vocht onder de naam Leffe bruin, of Leffe blond , Ruby of tripel, is zo gevraagd, dat mensen graag de hoofdprijs er voor betalen.
Wij hadden een uurtje nodig voor het museum. In de entreeprijs zit ook een biertje naar keus en een geschenk . Toen we dit allemaal genuttigd hadden voor de entreeprijs , wilde we onze gezelligheid nog niet stopzetten in de achtertuin van het museum. Het museum ging om 19.00 dicht, maar daar waar het gebeurde, het drinken, was gewoon open tot de laatste vertrokken was. En zo nuttigde ik 3 glazen tripel deze avond. Het was half negen geweest. Er moest nog gekookt worden , maar eerst moesten we proberen bij de boot te komen. Zo waggelden de een wat meer , dan de ander, naar de boot. Na het eten zetten we de gezelligheid nog even voort totdat de voorraad koude drank op was. Jammer dat de koelkast zo klein is.